Eksploratorzy

[...]w rejonie Małej Dąbrówki. Były tam 3 stosunkowo niewielkie pola górnicze "Polska" (przemianowane w 1937 roku na "Dąbrówka Śląska"), "Szczęście Luizy" i "Gwiazda Wieczorna", należące do drobnych posiadaczy, zrzeszonych w gwarectwa.

Reprezentantem Gwarectwa "Polska" był inż. Lothar Heintze z Berlina. Jako jego pełnomocnik występował Remigiusz Schneider, który w 1924 roku rozpoczął eksploatację kopalni i w 1929 roku doprowadził jej wydobycie do prawie 50 tysięcy ton, musiał jednak wobec pogorszenia się koniunktury ogłosić bankructwo. W 1930 roku Schneider wydzierżawił kopalnię katowickim restauratorom Noglikowi i Krigarowi, którzy wykonali w niej wiele inwestycji, m.in. rozpoczęli budowę nowego szybu wydobywczego. Wobec pogorszenia się koniunktury zmieniono w 1934 roku umowę dzierżawną, obniżając wysokość czynszu. W następnym roku zawaliła się jednak górna część szybu wydobywczego, mająca zbyt słabą obudowę. Likwidacja skutków katastrofy nadszarpnęła finanse Noglika i Krigara, którzy ogłosili upadłość. Kopalnia została wzięta pod zarząd przymusowy, który kierował nią przez dwa lata.Dopiero w 1937 roku udało się zorganizować nową spółkę pod firmą "Dąbrówka Śląska", która poddzierżawiła prawo eksploatacji. W maju 1939 roku spółka ta również ogłosiła bankructwo i kopalnia dostała się ponownie pod zarząd sądowy; łączną wysokość zadłużenia obliczano na 500-600 tysięcy złotych.

Pole górnicze "Szczęście Luizy" należało do gwarectwa, którego głównym udziałowcem został w latach międzywojennych sekretarz Sądu Apelacyjnego w Katowicach Karol Gadlec. Eksploatację kopalni rozpoczęła utworzona w 1932 roku spółka z ograniczoną odpowiedzialnością pod firmą "Szczęście Luizy", dysponująca kapitałem w wysokości 30 tysięcy złotych. W 1937 roku spółka ta ogłosiła upadłość, kopalnię utrzymano jednak w ruchu, gdyż władze obawiały się wzrostu bezrobocia. Zadłużenie kopalni wynosiło w tym czasie około 280 tysięcy zł, z czego 180 tysięcy stanowiły zaległe podatki i należności instytucji ubezpieczeniowych. Na mocy umowy z 20.XII.1938 roku większość udziałów kopalń nabył przedsiębiorca górniczy z okręgu dąbrowskiego Chil Rechnic, który zobowiązał się spłacić długi i poczynić niezbędne inwestycje; transakcja ta nie została jednak zatwierdzona przez Starostwo Katowickie aż do wybuchu wojny. W dniu 22.VIII.1939 roku kopalnia została zatopiona z powodu uszkodzenia głównej pompy.

Prawo eksploatacji pola górniczego "Gwiazda Wieczorna" wydzierżawiła w 1935 roku spółka z ograniczoną odpowiedzialnością "Jutrzenka", posiadająca kapitał zakładowy wysokości 50 tysięcy zł; skład udziałowców ulegał parokrotnie zmianom. Spółka ta rozpoczęła w listopadzie 1935 roku eksploatację, zalegała jednak z płaceniem czynszu dzierżawnego. Doprowadziło to w 1939 roku do procesu, zakończonego wyrokiem skazującym spółkę na zapłacenie 134 tysięcy zł wraz z odsetkami.
Łącznie wydobycie 3 kopalń w rejonie Małej Dąbrówki wynosiło w 1938 roku 174 642 t, z czego na "Dąbrówkę Śląską" przypadało 38 387 t, na "Szczęście Luizy" 41 131 t, a na "Jutrzenkę" - 95 204 t.

no i nie sądziłem, że w tym miejscu znajdowała się KWK Polska.